عیار آدمى

دیروز

مرا که دیدى

به پهناى صورت آفتاب شدى و من

مشکوک این روزِ درخشان.

امروز

کمى از لباس هایم کاستم،

انگار عصرگاه بر من تابید.

فردا 

مى خواهم برایت عریان شوم.

فکر مى کنى تماشاى موج موج زخم هاى من، غروبِ نگاه توست؟!